Historia szkoły

Początki oświaty w Dulczy Wielkiej datowane są na schyłek XIX wieku. Własnością większości gruntów rolnych byli wówczas hrabiowie Raczyńscy z Dębicy. Wieś należała do powiatu pilźnieńskiego. Parafia rzymsko - katolicka mieściła się w Ździarcu. W 286 domach mieszkało 1528 mieszkańców. We wsi była szkoła etatowa, jednoklasowa, wybudowana w 1878 roku drewniana szkoła. Materiał na budowę tej szkoły został kupiony do właściciela karczmy. Szkołę wybudowano w miejscu dzisiejszego domku nauczycielskiego. Budynek ten stał sie i spełniał swoją funkcję do 1966 roku. W miarę rozwoju cywilizacyjnego jednoklasowa szkoła przekształciła się w dwu -, trzy -, cztero - i pięcioklasową szkołę. Klasa piąta była wtedy tylko dopełniająca, a ponieważ lekcje odbywały się raz w tygodniu, w niedzielę, nazywała się niedzielną. Wówczas ponad 80% ludności wsi było analfabetami. Toteż szkoła spełniała bardzo ważną rolę.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku szkoła była już sześcioklasowa - powszechna. Intensywniej zaczęło się rozwijać życie kulturalne. Młodzież z własnej inicjatywy zorganizowała amatorskie zespoły teatralne. Kierownikiem szkoły do wybuchu drugiej wojny światowej był pan Jan Lejko z Mielca. Wojna przerwała działalność szkoły. Liczba analfabetów we wsi ponownie wzrosła. Młodzież zajmowała się wyłącznie rolnictwem. Od sierpnia 1944 roku do stycznia 1945 roku przez wieś przebiegała linia frontu. Ludność była wysiedlona, a pod mieściło się dowództwo wojsk rosyjskich.

Po wojnie szkoła i życie we wsi zaczęło wracać do normy.Kierownikiem w szkole była pani Janina Baranowa, a od 1947 roku pan Michał Smaczniak pochodzący z Rzochowa. Pan Jan Rolle zaczął pracować w szkole w Dulczy Wielkiej od 1947 roku, a od 1951 roku został jej kierownikiem. Budynek starej szkoły był parterowy o dachu dwuspadowymi trzech salach lekcyjnych. Ze względu na trudności lokalowe młodzież dodatkowo uczyła się jeszcze w dwóch salach wynajętych na wsi. W pierwszej - w punkcie katechetycznym, od 1954 roku, a w drugiej od 1962 roku. Lata pięćdziesiąte to okres największego przyrostu naturalnego w Polsce. Klasy stawały się coraz liczniejsze, sal lekcyjnych było mało, klasy łączono. W tej trudnej sytuacji kierownik szkoły, Jan Rolle, zdecydował starać się o zazwolenie na budowę nowej szkoły. Ówczesne władze, zafascynowane hasłem rządu "TYSIĄC SZKÓŁ NA TYSIĄCLECIE PAŃSTWA POLSKIEGO", zgody takiej udzieliły.

Pierwsza cegła wmurowana przez pana Rollego w obecności pracowników Mieleckiego Przedsiębiorstwa Budowlanego w czerwcu 1964 roku Kierownikiem budowy był pan Ratusznik, a majstrem pan Kurgan. W okresie budowy było w zależności od nasilenia prac około 40 pracowników przedsiębiorstwa. Między innymi pracowali miejscowi rolnicy, jak: Józef Ziobroń, Władysław Warias i Józef Wolak. Powstał również Komitet Budowy Szkoły w składzie: Jan Rolle, Jan Skrzyniarz, Ludwik Skrzyniarz, Stanisław Giża, Stanisław Wolak, Antoni Batko, Józef Wolak i Józef Garncarz. Prace porządkowe po budowie szkoły zostały wykonane przez mieszkańców wsi, w szczególności przez kobiety. Rok szkolny 1966/1967 zastał uczniów w nowej szkole, w pełni wyposażonej w nowy i nowoczesny sprzęt z piękną salą gimnastyczną jedyną w gminie. Szatnia była z natryskami i ciepłą wodą. W szkole działało centralne ogrzewanie. Dzieci uczyły się już w ośmiu salach lekcyjnych. Placówka ta spełniała swoją funkcję dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą. Większość nauczycieli posiadała specjalizację, pozostali dokształcali się w różnych formach doskonalenia.